Χατζηδάκης

I

Επώνυμο ελληνικής καταγωγής κρυπτοχριστιανικής οθωμανικής οικογένειας, από τον Μυλοπόταμο της Κρήτης. Σπουδαιότερα μέλη της ήταν:

1. Γεώργιος. Γιος του Μου Χατζή Χασάν Ογλού (3). Γεννήθηκε το 1860 στον Άγιο Ιωάννη. Διετέλεσε βουλευτής της κρητικής βουλής και διορίστηκε διοικητικός επίτροπος από τον αρχηγό της ελληνικής κατοχής Τ. Βάσσο. Μετά την αναχώρηση του Τ. Βάσσου από την Κρήτη, εξελέγη πληρεξούσιος της επαναστατικής συνέλευσης, που είχε έδρα το Ακρωτήρι. Διετέλεσε επίσης κοινοτάρχης στο χωριό Αβδανίτες στον Μυλοπόταμο (1895-1901).

2. Μουσταφά Χατζή Χασάν Ογλού. Γιος του Χουσεΐν (4). Διδάχτηκε τα πρώτα ελληνικά γράμματα από μοναχούς και, αργότερα, συμπλήρωσε τη μόρφωσή του στην Κωνσταντινούπολη. Γύρισε στον Μυλοπόταμο με τον βαθμό του έπαρχου και παντρεύτηκε χριστιανή, από την οικογένεια των αγωνιστών Σγουρών. Ενδιαφέρθηκε ενεργά για την τύχη των χριστιανών και τους προσέφερε κρυφά πολλές υπηρεσίες.

3. Μουσταφά Χατζή Χασάν Ογλού (1827 – 1915). Γνωστός ως μπέης του Μυλοποτάμου. Ασκούσε μεγάλη επιρροή στις τουρκικές αρχές και προσέφερε σημαντικές υπηρεσίες στους χριστιανούς, διευκολύνοντας την τέλεση των θρησκευτικών τους καθηκόντων. Το Πάσχα του 1884 πήγε με την οικογένειά του στον ναό του χωριού Άγιος Ιωάννης και ομολόγησε δημόσια τη χριστιανική του πίστη. Από τότε μετονομάστηκε Χατζηδάκης.

4. Χουσεΐν μπέης. Ανώτερος αξιωματικός στα σώματα των Γενιτσάρων. Ήρθε από την Κωνσταντινούπολη στην Κρήτη τον 17o αι. και παντρεύτηκε χριστιανή στην οποία εκμυστηρεύτηκε την ελληνική του καταγωγή και τη χριστιανική του πίστη.

II

Επώνυμο Κρητικών αγωνιστών του 1821.

1. Αστρινός (1788 – 1826). Οπλαρχηγός, ο οποίος καταγόταν από την επαρχία Καινούργιου. Διακρίθηκε σε όλες τις πολεμικές επιχειρήσεις της ανατολικής και κεντρικής Κρήτης μέχρι το καλοκαίρι του 1824. Μετά την προσωρινή καταστολή του απελευθερωτικού αγώνα του νησιού, έφυγε στην Κάσο και, αφού πήρε μέρος στην άμυνα του νησιού κατά των Αιγυπτίων και των Τούρκων (Ιούνιος 1824), πήγε μαζί με πολλούς Κρήτες στην Ελλάδα και αγωνίστηκε σε διάφορες μάχες της Πελοποννήσου και της Στερεάς Ελλάδας. Το καλοκαίρι του 1825 ξαναγύρισε στην Κρήτη και συνέχισε τους εκεί αγώνες του, αλλά, όταν επιχείρησε να καταλάβει αιφνιδιαστικά τον τουρκικό πύργο του χωριού Πανασσό της επαρχίας Καινούργιου, τραυματίστηκε και, τελικά, πέθανε.

2. Κωνσταντίνος (1790 – 1866). Οπλαρχηγός. Καταγόταν από το χωριό Άγιος Βασίλειος της περιοχής Ηρακλείου. Ως οπλαρχηγός του χωριού του και των γύρω από αυτό χωριών, διακρίθηκε σε πολλές μάχες της Κρήτης, της Πελοποννήσου και της Στερεάς Ελλάδας και τραυματίστηκε 3 φορές. Τιμήθηκε με τον βαθμό του πεντακοσίαρχου και με το αργυρό παράσημο των αγωνιστών.